Na een koude nacht in de tenten, waarin niet door iedereen goed geslapen is, staan we ’s morgens vroeg op met een stralende zon aan de hemel. Pieter, als derde jarige van de groep deze reis, krijgt de zo langzamerhand vertrouwde versierselen omgehangen en te zijner ere krijgen we allen een verwenontbijt, waar iedereen van geniet.
Een lichte nervositeit is merkbaar, want deze dag moet het gebeuren! Een kameel beklimmen en erop zien te blijven als het beest overeind komt. Alles gaat goed en de karavaan verdwijnt in de heuvels, nagekeken door diegenen die een ritje op het schip der woestijn niet zien zitten. Al snel keert de troep nomaden terug en veel klachten over zadelpijn werden niet gehoord, wat bewijst dat we een dapper volkje zijn.
Om 9 uur is dit alles achter de rug en stappen we de bus weer in. Hussein, onze chauffeur, zet er flink de vaart in en al hotsend en botsend rijden we dwars door de woestijn naar onze eerste stop.
Vele onder ons dommelen wat, maar niet voordat Rob over psalm 63 mediteert. Een psalm van David als hij in de woestijn is. Hij richt zich tot God, ook of juist als hij het moeilijk heeft en hij belijdt ‘U bent mijn God, Uw liefde is beter dan het leven.’ Is dit ook onze belijdenis, ook en zelfs als het leven dor en moeilijk is?
Nu rijden ook wij door de woestijn, waar af en toe een herder met wat schapen of een bedoeïenkamp te zien is. Vanwege de regen van de afgelopen tijd is het er wel groener dan gewoonlijk. Als eerste gaan we de Ramon-krater bezoeken, een geologisch fenomeen waardoor een diepe uitsnijding in de aarde is ontstaan. In 2003 is de Israëlische astronaut Ilan Ramon bij de terugkeer naar de aarde met de hele bemanning van de Amerikaanse spaceshuttle verongelukt. Ramon was de eerste Israëlische astronaut die de ruimte in ging. Ter nagedachtenis aan hem (omdat deze krater dezelfde naam draagt) wordt een film vertoond over zijn leven en de gebeurtenissen toen, best emotioneel. Ook over het ontstaan van de krater krijgen we uitleg en na nog een film over de flora en fauna in deze streek nemen we een kijkje in de diepe krater waarbij druk gefotografeerd wordt en drinken we – het is inmiddels 12 uur – een heerlijke kop koffie.
Later picknicken we in de open lucht (heel gezellig) met Israëlische producten. We hebben nog een wandeling in het natuurpark En Avdat tegoed in deze Negev woestijn. We lopen op een pad tussen hoog oprijzende bergen met gelaagd, licht gesteente in verschillende schakeringen en grillige vormen. Hier en daar een waterstroom ertussen. Het is een majestueus gezicht, wat is Gods schepping toch mooi! En wat voel je je klein als mens.
Na de wandeling de bus weer in, op zoek naar de plek waar Ben Goerion, de eerste president na de stichting van de staat Israël in1948, begraven ligt, samen met zijn vrouw. Op zijn wens heel eenvoudig, maar met een geweldig uitzicht. Na nog weer een eindje rijden – je stapt wat in en uit de bus – wacht ons een verrassing in de vorm van een ijsje dat de drie jarigen van deze reis ons aanbieden in het park waar Goerion de laatste jaren van zijn leven woonde.
Om vier uur zijn we bij ons laatste logeeradres van deze reis: een kibboets, waar iedereen weer een plekje krijgt aangewezen. Na de avondmaaltijd en – sluiting, beseffen we allen dat morgen onze reis ten einde is en we weer uit elkaar gaan. We beleefden de reis samen in een goede sfeer, er was saamhorigheid en gezelligheid, we deden veel indrukken op. Deze gaan met ons mee en we zullen er de komende tijd nog vaak aan terugdenken. Aan de groene vruchtbare streek in het noorden, het meer van Galilea, Jeruzalem, de ontmoetingen onderling en de mensen die hier op ons pad kwamen en nog veel meer. We danken onze God die ons die ons dit alles liet genieten. Hem zij de glorie!
– Henny